Urodził się w 1911 r. w Leonowie koło Nieświeża, zmarł. Ukończył Szkołę Rolniczą w Bydgoszczy i kurs specjalistyczny w Wileńskiej Izbie Rolniczej. W 1935 r. został zatrudniony w Bazarze Przemysłu Ludowego w Nowogródku jako rzeczoznawca tkactwa i garncarstwa. W 1950 r. rozpoczął organizację Rejonowego Biura Sprzedaży „Cepelia” w Białymstoku i był jego kierownikiem do przejścia na emeryturę. Pragnąc pozyskać dostawców przez kilka lat jeździł po wsiach województwa białostockiego, wyszukując ludzi znających tradycyjne techniki ludowego rękodzieła i namawiając podjęcia produkcji na rynek tworzony przez ,,Cepelię”. Dzięki niemu kontynuowały pracę stare ośrodki garncarskie w Kleszczelach i Czarnej Wsi Kościelnej, a w tym ostatnim także młodzi zasiedli za koło i toczyli swoje siwaki. W okolicach Łomży odrodziły się tradycje wyrobów z drewna, z których słynęły niegdyś Kurpie. Największym osiągnięciem Wiktora Sawczenki był powrót do wykorzystania słomy jako tworzywa. Słomiane kosze, zbiorniki, dzbany, a przede wszystkim maty stały się modne i za granicą. Wytwórczość ta przyniosła wielu wsiom białostockim dochody, które pozwoliły unowocześnić gospodarstwa, zbudować nowe domy, doprowadzić elektryczność, kupić samochody i traktory. Nazywano Sawczenkę ,,Słomianym królem”. Był kontynuatorem przedwojennej idei wykorzystywania na wsi tanich, miejscowych surowców w poprawie jej bytu ekonomicznego. Dzięki niemu jedna z najbardziej archaicznych technik rękodzielniczych i jeden z najbardziej tradycyjnych materiałów zostały zaakceptowane przez użytkowników miejskich w XX wieku.

Aleksander Błachowski